Ik wacht op Bernard. Hij had er om 10.30 u. al moeten zijn en het is 10.32 u. Dat is niet normaal, Bernard komt nooit te laat. Trouwens, als ik soms een beetje blijf treuzelen voor we aan onze dagelijkse partij beginnen, veegt Bernard me met groot plezier de mantel uit. Hij zegt: ‘Hoe zit het, meneer de Arabier, probeer je de lui die je voor nietsnut uitschelden soms gelijk te geven?’ Ik beperk me tot een glimlach, wat hem nog meer op de heupen werkt. Bernard is mijn vriend, de enige die ik ooit heb gehad, we hebben er nooit iets over gezegd, maar ik ga ervan uit